گله یار از یار

منقذ پسر طمّاح، ملقب به جمیح، از معدود سوارکاران جاهلی است که حدود چهل سال قبل از اسلام در روز جبله کشته شد. او در شاعری نیز چیره دست بود و اشعار باقی مانده از او، نشان دهندة ذوق لطیف و طبع وقّاد اوست؛ برای نمونه، در قصیده‌ای دوازده بیتی در بحر بسیط، به شیوه‌ای بسیار هنرمندانه، یک سوءتفاهم ساده زناشویی را مطرح و گله‌هایش را در قالب ابیاتی مخیل و بدیع تصویر می‌کند. این مقاله به شرح، ترجمه و بررسی زبانی بلاغی این قصیده پرداخته است.